Nieuwjaarsbrief

Liefste peter,

Bij het aanbreken van een nieuw kalenderjaar wil ik graag mijn wensen overmaken.

Mag ik er vanuit gaan dat jij (en bij uitbreiding wij) al alles hebben wat ons hartje begeert?  Want wij hebben immers geluk gehad en kansen gekregen.  Ok, we hebben nog dromen.  Maar wij hebben de kracht om daar samen voor te vechten.  Dat geluk en die kansen, daar heeft niet iedereen zijn portie van gehad helaas. Dromen heeft iedereen, maar met de moed in de schoenen en niemand om mee te vechten is het voor sommigen moeilijk om daar nog in te geloven...

Mijn wens komt voort uit iets wat ik recent meegemaakt heb.  Mag ik vertellen?

Op een grijze namiddag mag ik getuige zijn van een eerste ontmoeting tussen twee mooie mensen.  Alle twee zwaar getekend door het leven.  Alle twee schoorvoetend op zoek naar stappen die ze nog willen/kunnen zetten naar een betere toekomst.

De ene dringend op zoek naar iemand die op zijn oud, blind hondje wil passen, terwijl hij ondertussen zal proberen de nodige zelfzorg toe te laten.  De andere een behulpzame dierenvriend, die wel wat leven in huis kan gebruiken om de eenzaamheid te verbijten.

We spreken af om te kijken of het klikt, vragen te stellen, vragen te beantwoorden en te zien of het een 'hondenoppas-match' kan zijn.  Het is een match!  Tijdens het gesprek komt ook de 'vergoeding' ter sprake.  Zegt de ene tegen de andere: "... ik heb wel niet veel, maar ik zal proberen om toch iets te betalen...". Zegt de andere: "... ik moet hiervoor geen geld hebben.  Als het nadien misschien tot een vriendschap kan uitgroeien ben ik al tevreden...".

Een week later.  De ene probeert de zorg te ondergaan en toe te laten.  Op de vraag wat hij nog nodig heeft als ik kom, waar ik hem een plezier mee kan doen, komt als antwoord: "een glimlach is meer dan voldoende".  Die glimlach krijgt hij sowieso, van zodra ik het berichtje lees.  Hoe mooi is dat, komende van iemand die bijna niks heeft?

Wat als we nu allemaal eens een voorbeeld zouden nemen aan deze twee mooie mensen?  Deze twee mooie mensen, die zelf (nog) niet zien hoe mooi ze zijn.  Deze twee mooie mensen die geen dromen meer kunnen maken.  Deze twee mooie mensen, die ondanks hun rugzak nog zulke mooie dingen zeggen.

Ik, ik ben dankbaar voor zoveel moois!  En ik, ik zou willen dat iedereen nog dromen kan maken, kansen krijgt en het geluk mag vinden.  Dat is mijn wens.

Liefste peter, ik weet zeker dat jij in HETGEVOLG elke dag ook zo'n mooie dingen meemaakt.  Het is een voorrecht om daarvan getuige te mogen zijn, niet?  Het geeft ons ook de kracht om te vechten, samen, tegen een maatschappij die de meest kwetsbaren (nog) niet wil omarmen.

Mijn voornemen voor 2018 is mensen laten geloven.  Niet in een of andere God, maar in zichzelf, in hun kracht maar ook in de anderen.  Geloven dat dromen mag.  Geloven, hopen, dat het samen misschien wel lukt.  Geloven, om te durven springen...

Liefste peter, jou wil ik vooral bedanken.  Bedankt om me te blijven inspireren! Bedankt voor de open armen!

Je kapoen, 

Eva (SAMEN PLANNEN vzw)

Arendonk 1 januari 2018