Nieuwjaarsbrief aan Stefan Perceval

Liefste Peter,

Ik herinner mij nog het schrijven van mijn eerste nieuwjaarsbrief, alsof het gisteren was.  Over hoe dankbaar we mogen zijn, dankbaar dat we elke dag op zoek mogen gaan naar de kracht, de hoop en het mooie in elk mens.  Over het voornemen om iedereen terug te laten geloven in zichzelf, in de anderen, in hoop, dromen en het leven.

Ondertussen is 2018 bijna op zijn einde.  Paul en ik ontmoetten alleen maar bijzonder warme, prachtige en pure mensen.  Al zijn de situaties waarin ze leven, de dingen die ze meemaken vaak verre van warm, prachtig en puur, helaas.  Dat plekje voor iedereen, blijkt niet zo vanzelfsprekend.

Toch blijft het ons lukken om door al die miserie heen het mooie van iedereen te blijven zien.  Daar waar het pessimisme, de doelloosheid en de onzekerheid er voor zorgen ze dit zelf vaak niet meer kunnen...

Het is een grote eer, een voorrecht, om mee te mogen op het pad van deze bijzondere mensen.  Soms een kort stukje, soms een lange weg, soms voor altijd.  Bij de ene kan je applaudisseren van op de zijlijn, bij de andere vecht je mee in de frontlijn, maar altijd samen, hand in hand.  Nooit wetende waar het pad ons brengt...

Merk jij ook, lieve peter, dat er een grote nood is aan het gewone, liefdevolle, menselijke contact?  Ook binnen de hulpverlening?  Dat hetgeen professionelen leren als 'afstand/nabijheid' er voor zorgt dat het niet voor iedereen werkt?  Dat het zo belangrijk is om als mens tot mens tegenover elkaar te staan, open en mét onze eigen kwetsbaarheden?  Zonder dikke muren met een hoge drempel, zonder hokjes, zonder vooroordelen, zonder logge structuren en administratie.

Iemand noemde het mooi, professionelen die 'beyond the call of duty' durven gaan:

"... Na meer dan 10 jaar internering heb ik geen familie, vrienden of kennissen meer over... De mensen die ik ken, zijn allemaal professionelen: cipiers, moreel consulenten, rechters, psychologen, maatschappelijk werkers, lesgevers, vrijwilligers,... De mensen die belangrijk zijn, die ik echt graag heb, zijn de professionelen die 'beyond the call of duty' durven gaan. Je weet wel, zij doen net dat tikkeltje meer, voorbij de plicht van de job. Ze durven buiten de lijntjes kleuren. Ze durven hun menselijke kant laten zien. Ze zijn er, ook als hun job stopt. Ik weet niet of ik ze vrienden mag noemen, maar dichter bij een 'vriend' dan dat ga ik voorlopig niet geraken, vrees ik..."

Beyond the call of duty... deze woorden blijven hangen sindsdien.

Laat het nu net dat tikkeltje meer zijn, dat gewone, liefdevolle, menselijk contact dat mensen nodig hebben.  Dat merken wij bij SAMEN PLANNEN vzw elke dag.  En dat tikkeltje meer is waar we voor gaan en waar we voor staan.  Voor iedereen die dat nodig heeft.  In 2019 en ver daarna.

Liefste peter, jou huis, HETGEVOLG, Het Ministerie van Dromen is een warm nest waar we graag vertoeven.  Waar de deuren altijd open staan, voor ons en voor iedereen, dankjewel daarvoor!

Wij wensen jou, je warme huis en je gezin een liefdevol en mooi 2019 toe.

Je kapoenen van SAMEN PLANNEN vzw,

Eva & Paul

Arendonk, 1 januari 2019